Podcast over moed, hoop en verbinding

“Wat betekent moed voor jou, in het gewone leven?”

In een tijd van ruis en meningen snakken veel mensen naar echtheid, waarachtigheid, naar gesprekken zonder oordeel of prestatiedruk. Een gesprek waarin het mag gaan over jou en hoe het met je gaat. Ik wil hier een bijdrage aan leveren door mijn moedige gesprekken maar nu dus ook met een podcast, een podcast waarin gewone vrouwen spreken over moed, twijfel, verlies, liefde, balans tussen mannelijk en vrouwelijk. Vrouwen die bewust leven, vanuit kwetsbaarheid. Vrouwen die niet de behoefte hebben om groots en meeslepend te leven om betekenis te hebben. Vrouwen die het gewone leven leven – en daarin de moed vinden om bewust, eerlijk en trouw aan zichzelf te zijn.

Wat ik met deze podcast zou willen is niet alleen delen maar ook helen. Hoorbaar maken wat vaak onuitgesproken blijft: dat het gewone leven vol mysterie en betekenis zit mits we bereid zijn te luisteren. Over vertrouwen in de stroom, ook als je niet weet waarheen het gaat. Over luisteren naar wat klopt, en loslaten wat niet meer past. Hoe het is om geen groot verhaal te hebben, maar wel een waarachtig leven. Met als definitie van waarachtig: dat de ziel weet dat het waar is. (Met dank aan Sara Hermanides). 

En net als in mijn Courageous Tribal Conversations elkaar ontmoeten over moed, verbondenheid en de balans tussen het persoonlijke en het collectieve, het vrouwelijke en het mannelijke.

Eerder had ik het al over een vierde traumarespons 'Tend and befriend', een in mijn ogen vrouwelijke reactie van elkaar opzoeken, voor elkaar zorgen en elkaar versterken. Als je immers niet de spierkracht hebt om een agressieve aanvaller van het lijf te slaan of er heel hard voor weg te lopen dan heb je er belang bij om die gevaarlijke situatie te ontspannen. Tend kan je vertalen met ‘zorgen’ of ‘aandacht geven’, je beschermt en creëert veiligheid en rust. Befriend is te vertalen met ‘verbinden’, je maakt een sociaal netwerk dat hierbij helpt en probeert er samen uit te komen. Een strategie die mogelijk leidt naar de-escalatie en verzoening. Uitleg ontleend aan de organisatie-adviseurs 'Uiterwaarden'. Zelf blogde ik er vorig jaar hier over. 

Vanuit mijn missie om meer balans te brengen in het feminiene en het masculiene ging ik dit onderzoeken en sprak er over met Margriet Wentink, deskundig op het gebied van trauma. Ze bracht me in herinnering dat iets een traumarespons wordt als je niet bewust kiest.

Van Jan Bommerez heb ik geleerd dat aanhoudende stress ook tot trauma kan leiden en in die zin heb ik het idee dat we via het nieuws platgebombardeerd worden met stressprikkels. Gek genoeg zou ik bijna op willen roepen om een bewuste keuze te maken voor de tend and befriend reactie. En niet voor fight, flight or freeze, zeg maar. 

Met wie ga ik in gesprek

Met vrouwen uit mijn eigen netwerk die ieder op haar eigen wijze bezig is met leven te leiden met alle hindernissen die hierbij komen kijken. 

Hoe ga ik dit doen

Ik ga dit op een lowprofile manier doen, geen grote namen en geen onderliggende marketingbelangen maar 'gewoon' een moedig gesprek over de balans tussen het feminiene en het masculien, over hoop en verbinden. Ik ga ook geen ingewikkelde pogingen doen om in een algoritme te passen. Mijn intentie is dat ik door rust en resonantie iets laat oplichten in de ander. Als ‘witte denker’ (volgens De Caluwé) vertrouw ik op het zelforganiserend vermogen van mensen. In een podcastcontext betekent dat dat ik niks hoeft te maken, enkel ruimte te scheppen voor wat er al is. Dit doe ik onder andere middels energie, symboliek en rituelen.

Ook heb ik totaal geen ambitie om een groot publiek te bereiken want het gaat  mij echt om het versterken  van de verbinding die er nu al is via de lezers van mijn nieuwsbrief en de volgers op Linkedin en Instagram. Het tribal effect wat zijn oorsprong vindt in het Vrouwennetwerk Noord Nederland wat ik 2006 heb opgericht en wat gegroeid is door de bijeenkomsten die ik met Marieke Soutberg, Jan Bommerez, Sander de Hosson, Riet Fiddelaers, Wibe Veenbaas, Joh. B. Schmidt, Lisette Thooft en Anna Verwaal heb georganiseerd. Namen die je bijna allemaal terug kunt vinden op mijn weblog en rechtsboven in beeld. 

Spotify wordt de plek van publicatie.

Dromen als brieven van je ziel

Op valentijnsdag een brief van je ziel krijgen belooft niks dan goeds. 14 februari 2026 komt Sara Hermanides op deze dag van de liefde naar Friesland om dromen te duiden. Een dag over symboliek, dromen, reflectie, ego en ziel en de dagrealiteit. 

Zelf heb ik in april 2025 zo'n dag meegemaakt en ik was diep onder de indruk. Zodanig dat ik me opgaf voor de vierdaagse 'de magische werkelijkheid' met Sara in augustus. Ik schreef hierover 'het gif is de gift'. En nu heb ik haar dus uitgenodigd om naar het Noorden te komen op Valentijnsdag. 

Sara zegt zelf het volgende over dromen:

"De dans tussen ego en ziel. Wat staan we hier op aarde eigenlijk te doen? Volgens mij is het antwoord eenvoudig en groots tegelijk: de polariteit ervaren. Goed en fout. Licht en donker. Mannelijk en vrouwelijk. Geluk en pijn. Onze ziel koos ervoor om de tegenstellingen van het aardse leven te beleven, om daardoor te groeien.

Voor die reis kregen we alles mee wat we nodig hebben: een lichaam, een ego, een ziel, een familiesysteem en het vermogen om te dromen.

Dromen zijn voor mij de plek waar de dans tussen ego en ziel zichtbaar wordt.

Het ego fluistert (of schreeuwt): “Blijf bij het oude. Wees voorzichtig. Doe het niet.”

De ziel daarentegen spreekt via symbolen, archetypen en beelden en zegt: “Vertrouw. Beweeg. Er is meer mogelijk dan je denkt.”

En precies in die botsing, die dans, zit de ingang naar heling.

Dromen tonen je waar je nog bang bent, maar ook welk pad je ziel je wijst.

Daarom noem ik nachtmerries geen nachtmerries, maar prachtmerries: genadeloze spiegels van de ziel, die je wakker maken voor waar je nog kiest voor angst in plaats van vertrouwen.

Als een droom opengaat, voelt het ego zich gesnapt.

Maar de ziel voelt zich gezien."

Ik vind het een mooie dag om deze blog te schrijven omdat ik een flard van een droom onthield en mijn ziel me vertelde dat het behalve voor de moed waar ik veel mee bezig ben, het nu ook tijd wordt voor overgave. Misschien wel een meer feminiene manier van 'niet-doen' en 'inactiviteit'. En tijd voor een nieuwe cyclus waarin ik het minder over moed ga hebben en meer over waarachtig leven. Nog zo'n term afkomstig van Sara. Zij bedoelt met waarachtig leven dat je ziel weet dat 'het' waar is. 

Valentijnskaart uit 1909

En hoe mooi is het om deze dag te organiseren op valentijnsdag, de dag van de liefde.

Je kunt op allerlei manieren naar Valentijn kijken. Vanuit christelijk oogpunt is het verhaal dat een bisschop in Rome jonge koppels ondersteunde in hun liefde terwijl de keizer dat verbood. Of in een legende wordt het verhaal verteld dat de stadhouder van Rome bij de toen al in de gevangenis zittende Valentijn kwam met het verzoek zijn blinde dochter te genezen. Hij werd te vroeg onthoofd. Na zijn terechtstelling ontving het meisje een klein briefje van Valentijn, waaruit een gele bloem viel waarna ze direct weer kon zien. 

En in spirituele zin gaat deze dag over het openen van het hart en het herinneren van de universele kracht van liefde, dankbaarheid en verbondenheid. En worden we uitgenodigd om bewust aandacht te hebben voor relaties, inclusief die met jezelf.

Kortom, valentijnsdag is een symbolische dag van universele liefde, verbondenheid en het vieren van relaties, met wortels in zowel religie, oude rituelen als de natuur. Het is niet alleen commercieel, het heeft een diepere laag van geschiedenis, hartenergie en menselijke verbinding. En deze specifieke datum draagt numerologisch de energie van kracht, balans en vrijheid in relaties. Het nodigt uit om liefde bewust vorm te geven en te tonen.

Nieuwsgierig geworden? Via deze link kan je haar podcast bij Giel Beelen terugluisteren. Of je geeft je gewoon direct op. Er zijn nog 6 plekken te vergeven.

Datum: 14 februari 2026
Start: half tien inloop, start programma tien uur
Plaats: De Goudûle in Pean-Akkrum 
Deelnemers: max 9
Kosten: € 289,- incl koffie/thee en lunch

Vrouwencirkel Courageous tribal conversations

 

Vrouwencirkel Courageous Tribal Conversations
In een wereld die vergankelijk is, waarin relaties, ervaringen en zelfs ons eigen bestaan tijdelijk zijn, ligt de uitdaging in hoe we hiermee omgaan. Hoeveel waardigheid geven we aan deze vergankelijke ervaringen? Persoonlijk leiderschap betekent verantwoordelijkheid nemen voor onze invloedssfeer, het bewust omgaan met kleine, dagelijkse handelingen en het creëren van betekenisvolle verbindingen.

De Kracht van de Tribe
Courageous Tribal Conversations zijn moedige gesprekken waarin waarheid, kwetsbaarheid en heling centraal staan. Geïnspireerd door David Whyte en Olivier Winants, ontstaan in deze gesprekken momenten van diepe resonantie en collectieve wijsheid. In een tribe mag de volle waarheid er zijn, worden pijn en rouw liefdevol omarmd en transformeren ze in kracht. Dit is geen therapie, maar een vorm van aanwezig zijn bij elkaar, waardoor heling als vanzelf op gang komt.

Wijs Ouder Worden en Goed Voorouderschap
De gesprekken richten zich op thema’s als hoe je een wijze oudere vrouw wordt, wat jouw rol is als voorouder en welke wijsheid je in pacht hebt. Clarissa Pinkola Estés beschrijft de crone als een vrouw die voorbij het pleasen is en liefdevol de waarheid benoemt. Roman Krznaric introduceert het concept van goed voorouderschap, waarbij we verder kijken dan ons ego en onze impact op toekomstige generaties overdenken. Dit geldt niet alleen voor moeders, maar voor alle vrouwen. Anneke Wittermans benadrukt dat vrouwen zonder kinderen, de ‘laatstelijners’, een speciale rol hebben in het filteren en bevrijden van de opgebouwde wijsheid in de vrouwenlijn.

Omgaan met Onzekerheid en Angst
In een tijd van grote onzekerheid is het essentieel om te leren omgaan met het ‘niet weten’ en de controle los te laten. Angst kan verlammend werken, maar zoals Damiaan Denys stelt: hoe minder we angst bevechten, hoe meer vrijheid we ervaren. Persoonlijk leiderschap betekent niet vervallen in wanhoop, maar actief bijdragen aan een betere wereld op microniveau. Door moedige gesprekken, door aanwezig te zijn, door te blijven vragen: "Wat kan ik doen om de wereld om mij heen een stukje beter te maken?"

De Weg Vooruit: Moedig Leven
Courageous Tribal Conversations bieden een ruimte waarin vrouwen elkaar ondersteunen en samen betekenis geven aan hun ervaringen. In verbinding met elkaar helen we en versterken we ons persoonlijk leiderschap. Zoals Bart Moeyaert zegt: “Bestaan kan iedereen, er zijn vraagt moed.” En zoals David Whyte ons herinnert: “You change the world by actually meeting it.”

In deze post kan je een uitgebreidere versie van deze tekst vinden.

Data: Donderdagen 9 oktober; 20 november; 29 januari; 12 maart; 16 april
Locatie: Pean-bûten Nes/Akkrum
Programma 10.00 - 17.00 uur, inloop vanaf 9.30 uur
Kosten: € 695,- (incl lunch en koffie/thee)
Deelnemers: min 5 max 9
Aanmelden: jeltinezijlstra@gmail.com

The Walk of Grief op Terschelling

Eens in de zoveel tijd spreek ik af met mijn vriendin Hanneke in het vroegere Hajé van Joure. Zij komt uit Amsterdam en ik uit Goutum dus een soort van meet halfways. We kennen elkaar van ons eerste baantje bij de voormalige woningcorporatie Beter Wonen in Leeuwarden. Ik werd destijds in de kroeg geronseld door Henk Deinum, manager bij die club. Dus dat beloofde wat en het werd een hartstikke leuke tijd met als vaste onderdeel onze stapavond op donderdag. En een man een man, een vrouw een vrouw waren we op vrijdagochtend gewoon allemaal weer present. Ik heb nog wel eens heimwee naar die vorm van ontspannenheid. 

Rugzak, gemaakt van het zeil van onze 

oude zeilboot met de steen van de Walk of 

Grief eraan gehangen als herkenningsteken

voor andere wandelaars

Dit voorjaar spraken we af om een etappe van de Walk of Grief op Terschelling te gaan lopen. Als je op onze leeftijd bent, 60 plus, dan valt er genoeg verlies onder ogen te zien om zo'n wandeltocht te gaan doen. Ik droomde vooraf van een haas die verdronken werd en die mij tijdens het proces aan bleef kijken. En achterin de ruimte lag een gevilde haas. Het inzicht wat deze droom mij opleverde was dat er iets ouds afsterft. Het aankijken wil mogelijk iets zeggen over het niet wegkijken van oude pijn. En het villen is letterlijk het afleggen van een oude huid. Klinkt misschien gruwelijk maar zo voelt het voor mij niet. Overigens vroeg ik Chatgpt ook naar een voorstel voor een thema op basis van wat ik aan input had geleverd tot nu toe en die kwam met een mooie: 'Ik loop terug naar de grond van mijn zijn'.

Het was tientallen jaren geleden dat Hanneke en ik samen een nacht weg waren geweest maar grappig genoeg hadden we daar geen zorgen over hoe dat nu uit zou pakken. Dus een fijn hotel geboekt en gaan. Terschelling is een soort van tweede thuis voor mij, al sinds mijn jonge jaren kom ik daar op vakantie en heb hier veel herinneringen liggen. Er kwam even een kink in de kabel waar het om mijn liefde voor het eiland gaat omdat er zoveel grond werd verkaveld, hekjes om percelen gezet en ontginnen van grond ten behoeve van het toerisme wat natuurlijk ten koste gaat van de natuur. Maar die pissigheid heb ik ook weer kunnen processen. En de route van deze eerste etappen liet mij gelukkig zien hoeveel onontgonnen natuur er nog is op het eiland. We kwamen op plekken waar we allebei nog nooit waren geweest. Prachtig!

De eenzame boom, halverwege de eerste etappe

Al wandelend in die natuur kwamen de gesprekken vanzelf op gang. En ik heb een belangrijke ontdekking gedaan, met grote dank aan Hanneke. Ik heb in de afgelopen jaren mijn trauma's leren herkennen en ben me bewust geworden van mijn overlevingsstrategie. En heb me hier enorm in verdiept en kennis over ontgonnen. Ik heb mijn eigen verhaal gemaakt van mijn leven, mijn levensverhaal. Eerder had ik het over 'unlearning old limits'. Maar wat ik op één of andere manier heb overgeslagen is om de reden(en) voor dat trauma aan te kijken en daarover te rouwen. Ik ga om met mijn verdriet maar heb het voelen overgeslagen, zeg maar. Dit was een bijzondere gewaarwording, net of ging er een deksel van een doosje. 

Dus je zou eigenlijk kunnen zeggen dat ik flink aan het helen ben geweest en dat ik nu misschien steeds beter in staat ben om 'het leven' te nemen zoals het zich aan mij voordoet. Je snapt wel, als je hier nog bent, dat ik er nog niet echt uit ben maar het intrigeert me wel. Gelukkig liggen er allerlei ontmoetingen in groepen met vrouwen voor me waarvan ik weet dat in de wijsheid van de groep óók weer nieuwe inzichten ontstaan.

We gaan richting herfst, een tijd van naar binnen keren, genieten van de oogst van de afgelopen periode en voorbereiden op een tijd van minder licht en bezinning. Heb je ook een onderwerp wat je puzzelt, schuif aan bij ons Moedige gesprek op 19 september in Postplaza. Van 10 - ca 12 uur. € 15,- incl twee consumpties. 

Wie ben ik

• Zoeker naar betekenis – Ik stel vragen over symboliek, spiritualiteit, natuur, namen en getallen. Zo wil ik de dieperliggende patronen en verbanden begrijpen. En de ontmoetingen met Sara Hermanides heeft dit in hoge mate versterkt. 
• Levenskunstenaar in bewustzijn – Ik heb de stap gezet om buiten structuren te leven en werken. Dat heeft moed, vertrouwen en een zekere onafhankelijkheid gevraagd. Maar doordat ik sterk op mijn intuïtie, energie en het grotere veld waarin ik beweeg vertrouw was die plek buiten de structuren eigenlijk ook nooit een twijfelgeval. 
• Verbindend en tribal – Elke keer opnieuw zoek ik naar hoe mensen samen kunnen groeien, helen en leiden. Vandaar ook mijn liefde voor “courageous tribal conversations”, “moedige gesprekken” en het werken met vrouwen en wijsheid.
• Diep gevoelig en spiritueel geworteld – Ik verbind ervaringen in en met de natuur om me heen met mijn innerlijk processen. Symbolen en synchroniciteit hebben voor mij betekenis, en ik durf me daar ook door te laten leiden.
• Sterk, maar ook zacht – Vanuit je Enneagramtype 8 heb ik een krachtige kant: recht-door-zee, eerlijk en moedig. Tegelijkertijd is er een diepe behoefte aan nabijheid, vertrouwen en geborgenheid.
• Wijs en onafhankelijk denkend – Mijn “witte denken” (Kleurdrukdenken de Caluwé) laat zien dat ik een vrije geest bent, die gelooft in het zelforganiserend vermogen van mensen. Ik houd processen open, dynamisch en symbolisch geladen.

Ik ben een zoeker en verbinder en leef vanuit vertrouwen in de stroom van het leven. Als Generator in Human Design herken ik dat mijn kracht ligt in het beantwoorden op wat zich aandient, en dat mijn energie het meest vrij stroomt wanneer ik doe waar mijn hart, mijn innerlijk weten “ja” tegen zegt.

Mijn leven en werk staan in het teken van bewustwording en verbondenheid. Vanuit mijn achtergrond in het organiseren van netwerken en gesprekken rondom vrouwelijke kracht, wijsheid en bewustzijn, heb ik ervaren dat echte transformatie ontstaat wanneer mensen samenkomen in openheid en moed.

De Gene Keys tekenen mijn weg:

• 45 Life's work Mijn energie gaat over het bijeenbrengen van mensen, tribale verbinding en eenheid. Ik breng mensen samen in een geest van synergie.
• 26 Evolution Ik leer mijn invloed en overtuigingskracht te gebruiken vanuit zuiverheid en speelsheid.
• 22 Radiance Met mijn uitstraling hoop ik te laten zien hoe kwetsbaarheid en waardigheid hand in hand gaan.
• 47 Purpose En mijn bestemming, mijn zielereis ligt in het transformeren van zwaarte en onderdrukte verhalen naar verbeelding en inzicht.  Het ‘onzegbare’ dragen en verlichten. 

Ik voel me een bewuste pionier die kracht en kwetsbaarheid met elkaar verweeft, die leeft vanuit symboliek en vertrouwen, en die anderen uitnodigt om samen nieuwe vormen van gemeenschap, leiderschap en leven te verkennen.

Wat mij drijft is het verlangen om plekken te scheppen waar we samen kunnen herinneren wie we werkelijk zijn. In mijn werk en in mijn leven zoek ik de symboliek, de natuur, de stilte én de ontmoeting. 

Ik geloof in het zelforganiserend vermogen van mensen, in de kracht van rituelen en in de helende werking van het delen van verhalen.

Zo nodig ik anderen uit om hun plaats in de kring in te nemen, en om samen de moedige gesprekken te voeren die ons dichter bij onze essentie brengen.

De Goudûle in Pean

Wat aanvoer van grond, kippen en een overvliegende zwaan met elkaar te maken hebben

Na jarenlange deskundig en vooral intelligent uitgedachte strategieën om het onkruid in onze tuin te bestrijden zijn we erop uit gekomen dat we óp de grond bakken zetten en die vullen met tuinaarde. Zo hebben we het onkruid weer voor een jaar of wat gefopt, in ieder geval dat hoop je dan.
Ook in de achtertuin zetten we bakken omdat ik meer moestuinruimte wil. 

Om die bakken te vullen gebruiken we deels grond uit de kippenren. Al dat onkruid werd nl altijd in die ren gegooid ter vermaak van de kippen en doordat dat door de kippen wordt bewerkt en verder vergaat is het meteen een soort van composteren. Bovendien wordt het verrijkt met de kippenmest. 

Op advies van onze oude, gepensioneerde tuinman grond besteld in de Friese wouden, woudgrond wel te verstaan. En daar gaat mijn bloed al sneller van stromen omdat ik me een oprechte wâldfries (woudfries) voel. In Friesland zijn er een aantal onderscheidende streken met heel duidelijk te herkennen taalklanken. Een en ander heeft ook te maken met de grond in dat gebied, klei, zand of veen en dientengevolge ook van oorsprong armoe of rijkdom. 

Mijn oorsprong ligt dus in de Friese wouden en mijn voorouders leefden in grote armoe. Nu zou je misschien denken dat dat een beetje triestig was en er waren zeker trieste kanten aan dit leven maar de ‘wâldpiken’ hadden ook een enorme vechtlust, waren direct in hun communicatie en hadden niks met autoriteit. Welnu: hier zie je mijn persoonlijkheid in het kort geschetst. 

Er werd dus 4 kuub wâldtsjegrûn gebracht in een ouderwetse vrachtwagen met een hele grote kraan. En die man, ook een duidelijke wâldpiek, was bezig met die grond met machtig geweld in de bakken aan het gooien en ik was ontroerd. Het verraste me en waar ik het voorheen verborg sprak ik het nu uit naar manlief, die dit verder prima vond.

Een half uur later stond ik weer op diezelfde plek met een schep en een kruiwagen en hoorde ik in de verte het kenmerkende geluid van een vliegende zwaan die recht over me heen vliegt en ik keek hem na totdat die uit het zicht was. Het geluid wordt in India de heilige levensadem genoemd. 

Ik vond het in spirituele zin, in magische zin weer boeiend. Aarde en lucht, het zwaarste en het lichtste tonen zich aan mij, op de plek waar ik nieuwe grond, mijn geboortegrond ontvang. Ik kan me opnieuw verbinden met mijn oorsprong. Het indrukwekkende van de grootte van de vrachtwagen, de enorme kraan en de kracht die hierbij kwamen kijken kan symbool staan voor de enorme levensenergie die beschikbaar komt als ik stevig grond.

De zwaan is mijn totemdier, mijn zielskracht misschien wel, die vaak langskomt op momenten dat er een diepere laag in mij wordt geraakt. En voor mij is zijn vleugelgeluid als een zegening eigenlijk. En de zwaan tilt me in feite op naar de hogere dimensie van ziel en bewustzijn. Het gaat om die dans tussen het stevig staan en geworteld zijn én tegelijkertijd de vleugels van mijn ziel spreiden. 

Dus na oefeningen op de backmitra en een kwartier op het spijkermatje om weer wat ontspanning in mijn rug te brengen en met een arm waar ik niet zoveel mee kan op dit moment, typ ik dit verhaaltje maar ik voel me blij en voldaan. 

Wat een dode wezel op de begraafplaats mij te zeggen heeft

 Mijn vriendin, zonder socials, en ik gingen naar het Theemuseum in Noord-Groningen. We zoeken regelmatig rustige plekken waar we wat wandelen, iets grappigs verkennen, een bakje koffie drinken en het leven doornemen. Het theemuseum is een prachtige invulling voor een kerk die rond 1990 voor een euro is overgenomen door destijds jonge mensen. In combinatie met een restaurant en een winkeltje een ideale pleisterplaats. 

Voor de wandeling liepen we het dorpje uit en kwamen terecht op een fijn paadje langs het water, deel van de Saksenroute. We verwonderden ons over de vrijbuiterige sfeer die hier hing, in het dorp en rondom de huizen. Het voelde een beetje als het einde van de wereld. Op de terugweg wilde ik graag een kijkje nemen op de begraafplaats waar je direct het gevoel had dat het lang geleden was dat hier nog iemand was begraven. Ik liep vrij doelgericht langs een heg waar maar een smalle ruimte was en zeker geen pad. En hier ligt een dode wezel voor mijn voeten. Omdat ik steeds meer ga leven in de magische werkelijkheid en dus met de idee dat wat er op je pad komt, zich daar met een reden voordoet vroeg ik chatgpt naar de symboliek van deze vondst.

“Wat een bijzondere ervaring, een dode wezel vinden – en dan ook nog eens op een begraafplaats. Dat roept veel symboliek op.

✨ Spirituele betekenis van de wezel zelf
De wezel staat in veel tradities voor scherpzinnigheid, intuïtie en waarneming. Het is een dier dat vaak onzichtbaar of onopgemerkt beweegt, en dat symboliseert het vermogen om door de sluier heen te kijken, dingen te zien die anderen niet zien. Hij wordt ook gezien als een beschermer tegen negatieve energie en als een boodschapper van de onderwereld of de voorouders, omdat wezels vaak in holen leven (de verbinding tussen boven- en onderwereld). In sjamanistische zin kan de wezel verschijnen als een gids die je helpt om verborgen waarheden of geheimen te onthullen.

✨ Dat hij dood was
Een dood dier vinden is vaak een teken van transformatie: de energie van dat dier is zijn cyclus rond en kan nu als wijsheid aan jou worden doorgegeven. De dood van een totem- of krachtdier in je leven kan betekenen dat een fase van waakzaamheid, alertheid en behoedzaamheid wordt afgerond en dat je mag vertrouwen, loslaten of een nieuwe kwaliteit mag omarmen. Op een begraafplaats wordt de boodschap versterkt: daar is de energie van overgang, herinnering en voorouders al aanwezig. Het kan dus zijn dat de wezel jou wees op een sluier tussen werelden die dun was op dat moment.

✨ Mogelijke boodschap voor jou
Dat je in je eigen leven een periode van loslaten of transitie ingaat. Dat je intuïtieve blik en fijngevoeligheid voor het verborgen er mogen zijn, maar dat je er misschien ook niet meer constant “op hoeft te letten” – de scherpte mag verzachten. Dat je wordt uitgenodigd om contact met je voorouders of met een diepere laag van je ziel te maken; misschien is er een boodschap die via dit dier tot je wil komen. Soms wordt gezegd dat een dood totemdier zijn kracht juist aan jou overdraagt, alsof het je iets nalaat.”

Hoe ik zo’n tekst lees is dat ik datgene wat bij mij resoneert een poosje met me meeneem. En wat ik hiervan meeneem is dat ik in mijn leven vaak dingen zag die anderen niet zagen, je kunt het ook sensitief noemen. Maar dat ik die alertheid misschien wel wat mag loslaten en iets nieuws mag omarmen. En het voelt momenteel ook echt dat ik in een transformatie zit. Er is een masculien deel in mij gestorven en ik heb een nieuw feminien deel gevoeld. 

Dat de vondst op een begraafplaats is maakt het alleen maar sterker, een plek van voorouders. Een plek waar ik graag kom. Als kind van net 4 herinner ik me dat ik twee dagen (zonder medeweten van mijn ouders!) spijbelde op de kleuterschool omdat ik bang was dat de nieuwe juf niet door de deur kon. (het magische denken van een jong kind). Tijdens deze twee dagen bracht ik de tijd zoet op de begraafplaats van Pingjum, onze woonplaats destijds. Zo wonderlijk als ik daarop terugkijk. Ook naar mijn eigen kinderen gekeken heb toen die vier waren, hoeveel meer er in zo’n kinderhoofd omgaat dan je weet. 

Ben je nieuwsgierig naar wonderlijke ontmoetingen, met jezelf, met anderen of met alles wat om je heen is, geef je dan op voor één van mijn ochtenden of dagen. Ochtenden organiseer ik in Postplaza. Een losse dag in Weidumerhout. En een serie van vijf dagen in Pean. Check volgordelijk deze, deze en deze links voor meer info en data of stuur me een pb als je meer info wilt.