In 2021 kwam ik tot stilstand door een zeldzaam syndroom, genaamd Cauda Equina. Ik verloor functie van mijn benen, blaas en darmen en verging van de pijn. Na een spoedoperatie die mij ter nauwer nood van een dwarslaesie behoedde volgde een zoektocht naar herstel, groei en hoe nu verder.
Zelfontwikkeling en bewustwording zijn de bouwstenen voor wie vooruit wil, en vooruit wilde ik. Uit die ‘opgelegde’ stilstand en in beweging. Uit de ergonomische aanpassingen en onmogelijkheden. Zo kwam ik in aanraking met ademwerk, energiewerk en holistische coaching.
In de jaren die volgden heb ik verschillende trainingen en opleidingen gevolgd en mij ondergedompeld in de wereld van zielscoaching met sjamanistische invloeden, systemisch werk, ademwerk, psycho-educatie, zweethutceremonies, energiewerk, dans en meer.
Na deze intense periode staat mijn leven nu stevig. Met een liefdevolle kring van mensen om me heen, een droomhuis, mijn dierbaren en werk dat ik graag doe. En toch… bleef er een leegte voelbaar. Wat ik voelde was geen tekort, maar een diep hartsverlangen. Geen gemis dat ingevuld moest worden, maar een roep tot creatie. Iets dat geboren wil worden vanuit mijn eigen centrum, mijn essentie.
Het onverwachte verschijnen van een witte aalscholver – zeldzaam en symbolisch – gaf me bevestiging: ik mag mijn eigen pad volgen, opvallen, mijn unieke bijdrage brengen. Vanuit die ervaring voel ik hoe mijn creatiekracht zich roert. Ik wil delen, creëren, verbinden. Niet langer vanuit moeten, maar vanuit levenslust.
Voor iemand zoals ik – hoogsensitief, diep verwerkend, met een ruim bewustzijn – is thuiskomen in mijn lijf geen vanzelfsprekendheid. Prikkels komen hard binnen. De wereld is vaak luid, en mijn lichaam was lang geen veilige plek. Maar juist in het weer aarden, in de fysieke ervaring, vind ik rust en helderheid.
De afgelopen maanden stond ik letterlijk met mijn handen in de aarde. Mijn tuin, overwoekerd en vol verborgen rommel, vroeg om aandacht. Wortel voor wortel, steen voor steen haalde ik eruit wat niet meer diende. Het was een fysieke spiegel voor mijn binnenwereld. Geen quick fix, maar zorgvuldig, met aandacht. En precies dát is wat er in mijn leven nu gebeurt. Ik kies bewust waar ik mij nog aan bloot wil stellen. Ik neem afstand van wat mij spanning, oordeel of ruis brengt. Ik kies voor rust. Voor bedding. Voor mijzelf.
Dat is waar lijfelijk leiderschap voor mij over gaat. De samenwerking tussen hoofd, hart, buik en lichaam. Vertrouwen op mijn innerlijke weten. Luisteren naar die fluisterende stem, dat onderhuidse verlangen, de schreeuw om waarheid. En haar volgen.
Een Courageous tribal conversation over de balans tussen het mannelijke en het vrouwelijke.
Kortgeleden zag ik een lezing van Illarion Merculieff van The global center for indigenous leadership & lifeways. En hij zei daar oa het volgende: "Take that sacred vibration and move it outside in ceremonial space to create the womb on the outside vibrationally so something new can be birthed in this world. Men have to be the spiritual warriors , the one that protect the sacred space so women can do their work." Vertaling: Het wereldwijde centrum voor inheems leiderschap en levenswijzen "Neem die heilige trilling en breng die naar buiten, naar een ceremoniële ruimte, om een soort baarmoeder in de wereld te creëren die de trilling van de veranderende tijd kan opvangen zodat er iets nieuws in deze wereld geboren kan worden. Mannen moeten de spirituele krijgers zijn, degenen die de nieuwe heilige ruimte beschermen zodat vrouwen hun werk kunnen doen."
En dat ging erin bij mij als een preek in de ouderling, zoals mijn moeder vroeger zei. Door mijn conflict met mijn toenmalige werkgever, ondertussen bijna twintig jaar geleden, heb ik erg moeten worstelen met de begrippen macht en belangen. En ik werd me hierdoor erg bewust van het patriarchaat waarin we met ons allen leven. En dat al die honderden jaren voor ons in die zin nog steeds doorwerken. Het gaat dan tegenwoordig over intergenerationeel trauma. Maar dit is dan een cultureel trauma van de tijden die achter mij liggen.
Merculieff zegt dat we te leven hebben vanuit het hart. 'Vroeger zei het hart je hoofd wat te doen; tegenwoordig zegt het hoofd het hart wat te doen.' En leven vanuit het hart betekent dat je jezelf ontmoet in je center, zonder gedachten en dat je je intentie zet zonder gedachten, vanuit ál je lichaamscellen. Dan raak je aan het centrum van het universum, de baarmoeder van het universum. (hoewel ik womb of the universe mooiere taal vindt). Dit is waarom hij, als 'elder of wisdom' denkt dat vrouwen heilig zijn, zij waren de leiders en gidsten de sjamanen. Hij stelt dat de masculiene onbalans al duizenden jaren gaande is en dat die veel vernield heeft en nog steeds vernielt. ("godesscultures, witches, violated women, mother earth based cultures and mother earth herself")
"Nothing new is going to be created until women collectively together conduct ceremony and heal within themselves and create the container of creativity and take it outside"
Hij stelt dat er voor vrouwen een grote uitdaging ligt: niet meer reageren maar pro-actief een visie creëeren van iets totaal nieuws.
en "men have to get in the heart!!!"
En we hebben een aantal feministische golven gehad die veel hebben opgeleverd voor de vrouw maar we zien de afgelopen jaren dat het patriarchaat weer enorm in kracht wint. Voor de duidelijkheid ik ben niet tegen mannelijk leiderschap maar het vrouwelijk leiderschap neemt, heeft, krijgt te weinig ruimte. De aflevering van Hadewych Minis in Verborgen verleden was een mooi voorbeeld van hoe het in al die honderden jaren nog steeds niet veel opgeschoten is met de ruimte voor de vrouw.
Beatrijs Smulders zei mooie dingen in de podcast van Holymolywoman. Zij is verloskundige, auteur en heeft in Nederland destijds het eerste geboortecentrum opgezet. Haar uitspraak: 'We lijden aan een postpatriarchale seksuele stoornis' schoot er ook in als een preek in diezelfde ouderling. Ze koppelt de wereldpolitiek, de maatschappelijke problemen en de seksuele bewegingen tussen mannen en vrouwen op een onnavolgbare manier aan elkaar. Zij heeft het over een masculiene golf met dientengevolge mannelijke dominantie en veel geweld en een gebrek aan seksuele beschaving. Zij zegt ook dat stress bij mannen eerder uitmondt in vechten terwijl het bij vrouwen eerder neigt naar tend and befriend, zorgen voor en verbinding zoeken met. Net als Merculieff zegt ze dat mannen vrouwen op de eerste plek hebben te zetten en dat ze daar zelf bij floreren. En: 'We kúnnen niet zonder elkaar'. Werk aan de winkel dus!
Ik voel me door dit soort stemmen gesterkt in het organiseren van mijn moedige gesprekken en de courageous tribal conversations voor vrouwen.
Maar daarnaast organiseer ik nu samen met manlief Rudolf Winius een courageous tribal conversation over dit onderwerp voor vrouwen én mannen. Elke keer opnieuw vanuit de wens om een goed voorouder te zijn. In deze blog leg ik uit wat een courageous tribal conversation behelst en wie mij geïnspireerd hebben.
Rudolf zegt het volgende: "Ik voel me sterk verbonden met het onderwerp leiderschap, allereerst met persoonlijk leiderschap. Naar mijn mening is voor het ontwikkelen van leiderschap een open en eerlijke omgeving nodig waar voor eenieder gelijke kansen en mogelijkheden zijn om zich te kunnen ontwikkelen. Helaas zie ik andere dingen. En om met Bartje te spreken: ‘Ik kan geen onrecht zien’, heb ik iets te doen. Want immers, overal om ons heen is zichtbaar dat het aloude patriarchaat weer in toenemende mate de wereld domineert, terwijl deze tijden vragen om geheel iets anders. Daar hebben vrouwen en mannen samen iets in te doen."
"Ik heb 43 jaar in het onderwijs (LBO/VMBO, MBO, HBO) gewerkt als docent, opleider, teamleider en onderwijsdirecteur. Daarnaast ben ik ruim 25 jaar lid geweest van verschillende Raden van Commissarissen. Ik heb opleiding Master NLP, Systemisch werk (familie- en organisatieopstellingen), (team)coaching gedaan en een training persoonlijk leiderschap van Wibe Veenbaas bij Phoenix. Zie ook mijn Linkedin profiel "
Op deze dag zullen we in ieder geval deze twee uitspraken van Merculieff met elkaar onderzoeken:
"Men have to be the spiritual warriors, the one that protect the sacred space so women can do their work" ("Mannen moeten de spirituele krijgers zijn, degenen die de heilige ruimte beschermen zodat vrouwen hun werk kunnen doen")
"Women will lead us through this pivotal (doorslaggevend) times" ("Vrouwen zullen ons door deze cruciale (doorslaggevende) tijden leiden".) We gaan dit doen in de vorm van een moedig gesprek in een systemische bedding.
Wil je meer informatie dan kan je Rudolf hier mailen en mij hier.
Datum: Zondag 18 mei Locatie: Pean-Bûten, Nes/Akkrum Programma van 10.00 - 17.00 uur, inloop vanaf 9.30 uur Kosten: € 145,- (incl lunch en koffie/thee) Deelnemers: min 6 max 10 Aanmelden: jeltinezijlstra@gmail.com
De wereld heeft vrouwen nodig die durven luisteren naar hun lichaam.
Herstel de wijsheid van het vrouwelijke. In een tijd waarin snelheid, controle en ratio de boventoon voeren, is jouw aanwezigheid, jouw voelen, jouw belichaamde wijsheid een daad van herstel.
Op vrijdag 20 juni creëren Else Vera Winius en ik een bedding waarin jij mag vertragen, voelen, herinneren zodat je de feminiene waarden van intuïtie, zorgzaamheid, kracht en verbondenheid weer verankert. In jezelf. En door het in jezelf te verankeren, veranker je het in de wereld. Als vrouw draag je de sleutel ín je lichaam. Buiten de gebaande paden, terug naar de wijsheid van je lichaam.
Voor wie mijn blogs een beetje volgt weet dat ik een hoofdmens was en ook nog steeds wel een beetje ben. Maar dat ik pas bewustwording kreeg over mijn lijf bij de paarden van Petra Veenstra. Hier heb ik grote bewegingen kunnen maken omdat de paarden mijn gevoel van onveiligheid steeds een beetje wegnamen. Paarden willen de zwakste van de kudde nl helen voor het geval je moet vluchten. Hierdoor opende ikzelf en mocht er van alles bovenkomen. En door het gidswerk van Petra kon ik daar handen en voeten aan geven waar mijn hoofd dan weer mee uit de voeten kon.
Je snapt wel dat ik niet de meest aangewezen persoon ben voor een dag over leiderschap van het lijf. Maar! Ik denk, en uiteraard ben ik bevooroordeeld omdat het mijn eigen kind is, ik denk dat mijn jongste Else Vera Winius dat wel is. Jung introduceerde de term 'Wounded healer'. En zo kijk ik naar haar.
Zelf zegt ze het volgende: "Vier jaar geleden heb ik het cauda equina syndroom gehad en ben met loeiende sirene afgevoerd naar Groningen om te voorkomen dat ik een dwarslaesie zou krijgen. Wat daarop volgde was een zoektocht naar herstel, groei en hoe nu verder. En zoals het grootste deel van mijn leven, ging dat buiten de gebaande paden om.
Zelfontwikkeling en bewustwording zijn de bouwstenen voor wie vooruit wil, en vooruit wilde ik. Uit die ‘opgelegde’ stilstand, ergonomische aanpassingen en onmogelijkheden en in beweging. In de afgelopen jaren heb ik verschillende opleidingen gevolgd en mij ondergedompeld in de wereld van zielscoaching, dans, systemisch werk, sjamanistische rituelen, ademwerk, lichaamsgerichte therapieën en meer. Een deep dive mijn binnenwereld in en wat ik daar ontdekte is dat mijn lijf, ons lijf, onze grootste raadgever is. Het menselijk lichaam is zo ontzettend wijs, we hoeven alleen maar te luisteren. En dat is makkelijker gezegd dan gedaan.
Vanuit het taoïsme schrijven ze dat een disbalans in de harmonie tussen lichaam, geest en natuur, onze ware natuur, broedplaats is voor ziekte. Het mooie daarvan is dat het herstellen van die balans ook ons medicijn is.
Acceptatie is vrede sluiten met wat is, in elk gegeven moment. Voor mij is dat met een lichaam waarin ik dagelijks pijn ervaar. En een krachtige geest die harder wil dan mijn lichaam bij kan houden. Balans is de sleutel en die vind je alleen door te luisteren naar wat je binnenkant je vertelt. Ondertussen ben ik, naast mijn werk als project coördinator in de bouwsector, ook voor mezelf begonnen in het begeleiden van mensen in hun zoektocht naar verbinding tussen lichaam, geest en hun ware natuur. Ook dat is balans. Meer info kan je vinden op mijn Linkedin profiel.
Of bekijk mijn laatste post ‘Ontluiking’, waarin ik vertel over de aalscholver als gids. Die kan je hier terug vinden."
Het maakt van ons een mooie combi omdat zij ons in het lijf kan brengen en ik de verbinding met hoofd goed kan leggen. Else Vera weet als geen ander hoe het is om je lichaam opnieuw te leren bewonen na een intense ervaring. Ze brengt je terug naar de kracht en wijsheid die in ieder van ons aanwezig is. Mijn rol is het bieden van structuur, holding en systemische bedding. We organiseren deze dag deels binnen en deels buiten. Er is een drum, een geleide meditatie, een moedig gesprek, we maken een krachtvoorwerp met natuurlijk materialen en er is vuur. Binnen én buiten, gedragen door de elementen.
Ons basisuitgangspunt: Je lijf weet de weg, terug naar moeder aarde
Ben jij toe aan een diepere verbinding met je lijf en je ware natuur? Geef je dan op via mijn of haar mail
Datum: Vrijdag 20 juni Locatie: Programma van 10.00 - 17.00 uur, inloop vanaf 9.30 uur Kosten: € 145,- (incl lunch en koffie/thee) Deelnemers: min 6 max 10 Aanmelden: jeltinezijlstra@gmail.com
Mijn chaos is dat ik redelijk impulsief bijeenkomsten plan en organiseer. Maar ik heb langzaam maar zeker ervaren dat het mezelf ook rust en houvast geeft als ik hier wat orde in creëer middels het vastleggen en aankondigen van data. Dus bij deze!
Vijfdaagse Courageous tribal conversations in Pean Donderdag 9 oktober Donderdag 20 november Donderdag 29 januari Donderdag 12 maart Donderdag 16 april Kosten: € 695,-
Ochtenden in Postplaza Vrijdag 19 september van 10 - 12 uur Vrijdag 17 oktober Vrijdag 14 november Vrijdag 12 december Kosten € 15,- incl 2 consumpties
De komende tijd ga ik op onregelmatige basis posts plaatsen over de waardigheid van de vergankelijke ervaring, ontleend aan Michel de Montaigne. We leven in een wereld die vergankelijk is. Wijzelf zijn vergankelijk, alles om ons heen is vergankelijk. Alleen de aarde blijft. Maar dus ook relaties kunnen vergankelijk zijn. Of zelfs: relaties zíjn vergankelijk. Je wordt alleen geboren en je gaat alleen dood. En wat mij nu daar zo in bezig houdt is: hoeveel waardigheid verleen je zelf aan die vergankelijke ervaringen? En voor mij zit dat in de meest basale dingen als het aandoen van je schoenen, omgaan met je spullen, zorgen voor de mensen en dieren in je directe omgeving, ontmoetingen op straat etcetc. Súperbasaal en dichtbij.
We hebben allemaal grote woorden en willen allemaal grote acties, roepen hier vooral veel over, vallen over elkaar heen met meningen en oordelen. Maar we vergeten met ons allen de woorden van Eckhart Tolle en Stephen Covey dat we het te zoeken hebben in onze invloedssfeer. En vaak en veel is dit niet sexy en niet sensationeel. We willen het veel liever zoeken in de cirkel van betrokkenheid maar de invloed die ik daar heb is enkel mijn relatie tot hetgeen waar ik me betrokken op voel. Niks meer maar ook niks minder. Ik heb verantwoordelijkheid voor de relatie met datgene waar ik me op betrokken voel. En niet op hetgeen zelf. Peter Levine heeft het over 'echtheidsdwaling' waarmee hij bedoelt dat we emotionele heftigheid gelijk stellen aan de waarheid.
We schrijven met ons allen verhalen in het zand en die worden door de branding weer weggewassen en zijn daarna weer verdwenen voor de eeuwigheid. Het is net alsof we het fenomeen bescheidenheid niet meer kennen. Onszelf niet meer kunnen relativeren. Onszelf niet meer in die eeuwigheid en haar betrekkelijkheid kunnen zien. Jan Bommerez zegt dat het universum ons wil dragen maar dat dat alleen werkt als we open blijven staan. En door te oordelen sluiten we af. Oordeel over onszelf maar zeker ook over anderen. Lisette Thooft doet hiervoor een goed voorstel: jezelf vragen stellen werkt veel beter, stel zij, dan jezelf onder druk zetten middels positieve affirmaties. Voorbeeld: 'Kan ik de komende tijd wat minder oordelen?' in plaats van 'ik ga minder oordelen!'. Er is gevoelsmatig ook een verschil als er een vraagteken staat of een uitroepteken.
Dat er zoveel mensen gekozen hebben, binnen- en buitenland, voor de politieke leiders die we momenteel treffen stemt mij nederig, ik voel mij vernederd eigenlijk. David Whyte verklaart de term humiliation zodanig dat je naar de grond, humus, teruggebracht wordt. Je wordt gedwongen om te buigen voor iets dat groter dan jezelf is. En ik ben jaren helemaal klaar geweest met al die vormen van leiderschap met alle bijbehorende cursussen en trainingen; en heb de term leiderschap ook minimaal gebruikt. Maar ik ga de term persoonlijk leiderschap weer gebruiken. Bij gebrek aan voorbeelden van leiders om ons heen moeten we het gewoon zelf gaan doen. Dat moest toch al maar het wordt alleen maar meer opportuun. Mijn vader leerde 45 jaar geleden aan zijn leerlinges gezinsverzorgenden al dat ze leider van hun eigen leven moesten worden. En dat is een waarheid als een koe. Hoe dat moet; dat is je heilige plicht op dit moment om hierover na te denken en mee bezig te zijn.
En in mijn ogen hebben we daar 'het werk' te doen. Wat kan ik doen om de wereld om mij heen, op micro-nivo dus, een stukje beter te maken. En door dat te doen lever je een bijdrage aan het morfogenetische veld (Rupert Sheldrake) of het collectieve veld zo je wilt. Wat dit uiteindelijk betekent voor de wereld zal ik niet weten en tóch doet het ertoe.
En hier komt nog een hobby van mij om de hoek kijken: het niet weten. We leven in zo'n onzekere tijd dat er niemand meer is die hier iets van een voorspelling kan doen hoe het zich gaat ontwikkelen. En dus hebben we, in mijn optiek, te leren omgaan met het 'niet weten'. En geen controle hebben, behalve over wat kleinigheden op micro-nivo dus. En dat is voorwaar geen kleinigheid, dat is hard werken. Elke dag, elk uur bij wijze van spreken.
En hoe blijf je dan toch blij, vrolijk, optimistisch, vriendelijk en goed gehumeurd? Zonder jezelf hiermee te veroordelen dat dit niet meer mag als er ook zoveel niet goed gaat. Want in een diep, zwart gat vallen wat ik om me heen zie gebeuren, daar help je niemand mee. Damiaan Denys heeft het over de angstparadox: angst grijnst ons aan, hoe harder we de angst bevechten, hoe meer ze ons verleidt. Hoe meer we de angst verwaarlozen, hoe sneller ze vrijheid biedt. Deze angstparadox openbaart een nieuwe waarheid. We horen niet onze vrijheid op te offeren aan de angst, maar onze angst op te offeren voor de vrijheid Het is en-en, plus en min, de levensstroom beweegt zich tussen twee polen, dit geeft spanning in positieve, constructieve zin en geeft levensenergie. Esther Perel geeft hiervoor een mooie vraag: 'To give myself permission to feel good, I......'
Voor mij reden om courageous tribal conversations te organiseren en moedige gesprekken. In deze ontmoetingen hebben we het over onszelf, over de pijn die je ervaart en word je gezien en gehoord. Wat ik terughoor en zelf ervaar is dat dat helend is. Dit is geen actieve handeling maar het gebeurt, het gebeurt in de ontmoeting, we helen in het contact, in de tribe. Eén van mijn favoriete dichters, tw Bart Moeyaert zegt: 'Bestaan kan iedereen, er zijn vraagt moed'. En nog één van mijn favoriete dichters, tw David Whyte zegt: 'You change the world by actually meeting it'. Voor de data van de vijfdaagse 2025-2026 in Pean en de moedige gesprekken op ochtend in Postplaza check deze blog.
Een moedig gesprek is een gesprek waar je moed voor nodig hebt, waar je met een open hart ingaat, op zoek naar verbinding en in het veld van de groep, 'circle of care' zegt Esther Perel, ontstaat heling.
De term courageous conversation heb ik ontleend aan David Whyte. En in courageous zit het woord coeur verstopt, frans voor hart. Whyte: 'a couragous conversation is the one you don't want to have'. Waarop hij altijd begint te lachen. Waarmee hij maar aan wil geven dat het niet iets is wat makkelijk gaat. Je moet een eerste stap zetten om je te begeven op hobbelig terrein, een beweging door moeilijkheden heen. Om te ontdekken dat er steun te vinden is, steun die al die tijd al onder onze voeten heeft gelegen.
De term tribal heb ik aan Olivier Winants ontleend. Als je een gesprek voert in een groep, tribe, dan ontstaat er iets ‘in het midden’ je zou het resonantie kunnen noemen maar je kan het ook een zegen noemen. Er is een bepaalde trilling waardoor je voelt dat het klopt en dat je merkt dat er iets is bijgekomen. Ik heb dit in de vijftien jaar dat ik dit nu doe elke keer opnieuw ervaren. Winants zegt hier het volgende over: "Tribe is een plek waar de volle waarheid er mag zijn, tribe is eerbetoon aan ons collectieve verlangen tot levenlust. Tribe is de plek waar de overleving via diep verbonden relaties tot rust kan komen. Tribe is de plek waar we rouwen, waar pijn naar boven mag komen en geinfuseerd wordt met liefde." En: "Door mensen dicht genoeg bij elkaar te brengen, en daarin de waarheid te stimuleren. Dan hebben we de diepe moed te vatten om elkaar voorbij de oppervlakte te ontmoeten, voorbij de waarheidsontwijking - de emotionele variant van onsteking, pus of etter. Enkel waar we onszelf vol laten zien en inbrengen, kan het leven in elk van ons zich in elkaar herkennen. Anders gezegd: wat niet in relatie wordt gebracht, heelt niet."
De gesprekken gaan over thema's als: hoe word ik een wijze oude(re) vrouw, hoe vul ik mijn derde levensdeel, hoe ben ik een goede voorouder en welke wijsheid heb ik in pacht.
Clarissa Pinkola Estes van de 'Ontembare vrouw' zegt over de wijze oude vrouw, een crone, het volgende: 'Ze kijkt met de ogen van hart en ziel en dus met de ogen van de creërende macht. Dat maakt dat een Crone in alle scherpte soms ook zaken kan en durft te benoemen, die normaliter onder het tapijt geschoven blijven. Ze is voorbij aan pleasen en aardig gevonden willen worden. Liefdevol benoemt ze datgene, wat benoemd mag worden."
Als je dan over de helft bent van je leven wat is er dan nog mogelijk; wat wil zich via jou manifesteren.
En hoe kan je een goede voormoeder zijn, wíl je überhaupt een goede voorouder zijn. Deze term heb ik ontleend aan Roman Krznaric met zijn boek 'de goede voorouder' waarin hij het heeft over lange termijndenken. Hij relativeert het egodenken, schetst zeven generaties voor jou en zeven generaties na jou met jouzelf er tussenin. Waar ben je je voorouders dankbaar voor en waar zal het nageslacht jou weer dankbaar voor zijn.
En welke wijsheid heb jij in pacht. Iedereen heeft namelijk de wijsheid in pacht. De wijsheid is er en die kan je pachten, zeg maar. Net als een boer land pacht of een ondernemer een winkelpand. Het mooie is juist jóuw verhaal, jóuw waarheid en jouw kwetsbaarheid.
In onze moedige gesprekken word je uitgenodigd om ook je pijn te laten zien. Pijn omhoog laten komen geeft verbinding, met jezelf maar ook met anderen. Met de idee om de kracht van die pijn om te zetten naar een constructieve kracht. Belangrijk om hierbij te zeggen dat het niet gaat om therapie. Maar het laten zien van je pijn en je gedragen voelen in het veld van de andere vrouwen heeft op zichzelf een helende werking. Daar hoeft verder niemand iets voor te doen en daar mag je en kan je op vertrouwen. Winants zegt het zo: "In het zachtmoedig en openhartig bij elkaar komen als mensen, komt het zielsherstel altijd vanzelf op gang."
Onderwerpen als tussentijd, 'liminal time', komen in de gesprekken voorbij en Jean Shinoda Bolen zegt hier mooie dingen over. Bijvoorbeeld dat je door een crisis in die tussentijd terecht kunt komen en uitgedaagd wordt om na te denken wat je nu écht wilt. Waarbij ze de volgende vragen centraal stelt:
will it be meaningful
will it be fun
is it driven by love
Prachtige vragen om over na te denken als je in je derde levensdeel terecht bent gekomen.
Er was verwarring of de bijeenkomsten specifiek bedoeld zijn voor vrouwen met kinderen. Dat is zeker niet het geval. Het grappige is dat er in de eerste groep die de serie volgt meer vrouwen zijn zonder kinderen dan met. De verwarring ontstaat mogelijk doordat ik het over goed voorouderschap heb. Maar dat zie ik in de volle breedte. Als vrouw kan je dingen doen die een positief effect hebben op de wereld om je heen en daarmee ook op de wereld na jou; als ik in een enthousiaste bui ben noem ik dit: leven geven.
Het boek van Anneke Wittermans 'Ode aan de laatste van de vrouwenlijn' kwam in die zin ook voorbij. Van haar komt de term laatstelijners, vrouwen die geen kinderen hebben en vrouwen die zoons hebben. Zij zegt hier het volgende over: De laatsten van de vrouwenlijn wacht een speciale invulling van het leven. Laatstelijners hebben een andere levensopdracht, een buitengewone missie. Zij worden geroepen om datgene, wat zich eeuwenlang in de vrouwenlijn heeft kunnen opbouwen te filteren, verfijnen, belichamen en te bevrijden. Hierin zijn laatstelijners toonbeelden, voorlopers, pioniers hoe in het leven te excelleren.
Datum: Donderdagen 9 oktober; 20 november; 29 januari; 12 maart; 16 april Locatie: Pean-bûten Nes/Akkrum Programma 10.00 - 17.00 uur, inloop vanaf 9.30 uur Kosten: € 695,- (incl lunch en koffie/thee)
Deelnemers: min 5 max 9 Aanmelden: jeltinezijlstra@gmail.com
Omdat ik een beetje go with the flow data plan voor moedige ontmoetingen waardoor het zo nu en dan wat verwarrend werd, heb ik nu een blog gemaakt waar de verschillende data terug te vinden zijn. ik onderscheid drie verschillende bijeenkomsten.
Serie van vijf (loopt al en is vol) Er is de serie van vijf courageous tribal conversations op vrijdag in Pean met een vaste groep. 11 oktober; 22 november; 24 januari; 14 maart; 25 april loopt en is vol Winterseizoen 2025 komen er nieuwe data
Losse dagen Daarnaast plan ik komend voorjaar twee courageous tribal conversations op vrijdag waar je gewoon los voor in kan tekenen: 7 februari en 4 april
Ochtenden En als laatste heb ik nog vijf vrijdagen geprikt voor de moedige gesprekken in Postplaza 17 januari, 28 februari, 28 maart, 2 en 30 mei
.jpeg)
.jpeg)
